Sinds ik leerde dat ene pim een roos plukte, ben ik een onverzadigbare lezer. Niet veel later werd ik ook schrijver. Dat begon met versjes over olifanten en nijlpaarden en andere dieren waarop het makkelijk rijmen is. Later gaf ik een illegaal krantje uit dat mijn klasgenoten onder tafel aan elkaar doorgaven. In mijn studententijd – iets met computers in Utrecht – zat ik in de almanakredactie van onze vereniging, al heette het jaarboek bij ons een ‘annuarium’ want dat klinkt Latijnser. In die tijd schreef ik ook mijn eerste mislukte roman
Na mijn studie werd ik kantoorslaaf en vader en daar schreef ik een weblog over. Blijkbaar las iemand mijn stukjes, want ik werd uitgenodigd om het eerste deel van mijn manuscript in te sturen naar een nog op te richten website met ‘een nieuw uitgeefconcept.’ Ik had helemaal geen manuscript, daarom reeg ik tien blogjes aan elkaar en stuurde het resultaat in. Die website bleek TenPages.com te zijn, een van de allereerste crowdfundingsites. Enkele dagen na de lancering was mijn manuscript ‘uitverkocht’ en had ik een deadline voor een boek. In negen maanden schreef ik Saladedagen, een komische roman over een kantoorslaaf die vader wordt.
Daarna heb ik nog een mislukte roman geschreven en nog een en toen lukte het even niet meer. Te weinig zelfvertrouwen, te hoge ambities, te veel moeten. Het plezier in schrijven vond ik terug door mee te doen aan wedstrijden. Deadlines zijn een geweldige motivator en af en toe een prijs winnen, hielp me mijn gebutste ego uit te deuken.
Schrijfcursussen leerden me van feedback te houden. Vooral andere schrijvers kunnen genadeloos aanwijzen waar ik steken laat vallen of een lastig probleem met een trucje probeer te omzeilen. Feedback géven is misschien nog wel nuttiger. Het vraagt zorgvuldig lezen en het dwingt na te denken over vragen waarop ik waarschijnlijk nooit een definitief antwoord kan geven: wat maakt een verhaal goed? Wat werkt en wat niet? Wat is het doel van een verhaal? Wat zou het moeten zijn?
Ik vind het een groot voorrecht als ik iets over andermans werk mag zeggen. Als iemand zijn ziel op de snijtafel legt, is het prettig als de chirurg van dienst een scalpel hanteert, geen bijl of kettingzaag. Ik probeer steeds het juiste instrument te kiezen.
Naam: Eelco Rommes
Woonplaats: Zeist
Geboortedatum: 7-1-1976
Website: www.eelcorommes.nl/
Lid sinds: 1e kwartaal 2020