Naar het gelijknamige schilderij van Vincent van Gogh. Het is een van zijn laatste schilderijen. Ruim twee weken na het voltooien van dit werk beroofde Van Gogh zich van het leven.
Ik herinner me niet meer hoe de zon eruit ziet. Ik staar naar mijn palet, maar de kleur van zonneschijn is er niet bij. Zwart overheerst.
Achter mijn schildersezel strekt zich het korenveld uit dat ooit van goud was. Nu is het somber bruin en oker.
Waar is de geur van de zomer? Ik ruik alleen een dreigende herfst. De rottende lucht van afsterven en bederf.
Het landschap voor me is vertrouwd en toch oneindig vreemd. Het koren buigt zich naar mij toe in een poging mij te omstrengelen. Het wil mij insluiten, verstikken. Vroeger fluisterden de aren als ruisend riet, nu snerpen de scherpe halmen. Geslepen zeisen zijn het, die mij de hals willen doorsnijden.
Ik doop mijn penseel diep in het donkergeel. Met heftige streken duw ik het koren terug op zijn plaats. Het doek veert mee op de cadans van mijn verweer. Mijn penseel is het zwaard waarmee ik stap voor stap de snijdende stengels bedwing. Hijgend kom ik tot stilstand.
Maar het leger van de korenaren is niet alleen. De grondtroepen krijgen versterking in de lucht. Wagens getrokken door zwarte paarden stijgen bulderend op uit de horizon. Achter hen zie ik de blauwe zondvloed die mij zal overspoelen. Wie helpt mij?
De verf springt met dikke klodders op het linnen en grijpt de hengsten bij de keel. Ze laten zich niet temmen. In razernij komen ze dichterbij. Met mijn vrije arm omklem ik mijn schildersezel om hem te redden in de briesende storm. Tussen het geroffel en het getrappel van de hoeven door zwiepen zweepslagen. In de verte flitst de hel. Rollende donderwolken nemen bezit van mij.
Uitgeput geef ik mij over. De storm die in mij woedt, gaat langzaam liggen. Een oorverdovende stilte vult de duisternis. Er is geen licht meer, alleen een aangenaam donker. ‘Neem mij mee,’ fluister ik zonder woorden.
Een vaag schijnsel gloeit op waar de hemel het korenveld raakt. Met wijdgespreide vleugels doorboort een zwarte kraai de nog natte verf. In zijn vlucht vermenigvuldigt hij zich tot een zwerm, tot de lucht bevlekt is met de dood.
‘Neem mij mee.’
Beoordeling Fiona Hack
Een mooi verhaal dat met gemak naast het originele schilderij in het museum thuishoort. Het geeft een mooie analyse van de gemoedstoestand – volgens de auteur, van Vincent van Gogh tijdens het schilderen van dit schilderij.